ΕΦΥΓΕ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Σ’ ΕΝΑ ΦΙΛΟ

 

Ο Άγγελος ο Βουτσινάς δεν είναι πια ανάμεσά μας. Διάβηκε τον Αχέρoντα χωρίς τον όβολόν του. Αυτόν τον κατέβαλε εδώ όσο ζούσε.

 

Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, να μοιάζει απόμακρος - ο τρόπος του για να μην δούμε τη φωτιά που έκαιγε μέσα του- πηγή της οποίας ήταν ο πόθος του για την μεγάλη ταξική επανάσταση και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

 

Ο Άγγελος ήξερε ότι τούτη η κοινωνία είναι ταξική και αυτό το είχε καθαρό στο μυαλό του. Δεν αμφιταλαντεύτηκε ποτέ, σε αντίθεση με όλους εμάς που βάλαμε νερό στο κρασί μας. Ο Άγγελος ακολούθησε την μοναχική του πορεία αταλάντευτα. Ας θυμηθούμε αυτή την πορεία:

 

Ποιος δεν θυμάται την “Λαϊκή Επαρχιακή” που κυκλοφόρησε τη διετία 1983-85, μία εφημερίδα με μεγάλη ποικιλία θεμάτων που προέβαλε τα προβλήματα της πόλης μας και όχι μόνο, πάντα μέσα από μια αριστερή ματιά. Ο Άγγελος αγάπησε.....

 

αυτή την εφημερίδα για αυτό και από τότε μέχρι και σήμερα εξέδιδε κάποια μεμονωμένα φύλλα. Ο μόνος τρόπος να κοινωνεί τις απόψεις του σ’ ένα έρημο τοπίο.

 

Φιγούρα μοναχική, παρών σε όλες τις κινητοποιήσεις της πόλης μας, να μοιράζει τις δικές του προκηρύξεις, να στήνει το δικό του ταμπλώ με υλικό που ο ίδιος με επιμέλεια είχε συλλέξει.

 

Στα Φάρσα, στο μικρό θεατράκι, που έφτιαξε με τον αδελφό του το Μάκη- όταν οι άλλοι έφτιαχναν ενοικιαζόμενα δωμάτια – εκείνος οραματίστηκε ένα κέντρο πολιτισμού και το έκανε πράξη.  

 

Οι εκδηλώσεις που έγιναν σ’ αυτόν τον καλόγουστο χώρο, που η εσωτερική κατασκευή και διαρύθμιση πέρασαν από τα δικά του χέρια, φώτισαν για λίγο τη μίζερη ζωή μας.

 

Μια άνοιξη πολιτιστική: Εκδηλώσεις- συζητήσεις για θέματα αρχαιολογικά, λογοτεχνικά, καλλιτεχνικά, πολιτικά, κοινωνικά, με αξιοποίηση ντόπιου επιστημονικού και καλλιτεχνικού δυναμικού αλλά και με προσκλήσεις από την Αθήνα.

 

Πώς να ξεχάσουμε: Ντοστογιέφσκι, Φώτης Αγγουλές προλετάριος ποιητής, Μπερτολτ Μπρέχτ, Βέρντι, Νίκος Ζαχαριάδης, εργατικό κίνημα και ελληνικό τραγούδι, το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους κ.α. αλλά και τα μικρά ξυλόγλυπτα αριστουργήματα που κοσμούσαν το χώρο, φτιαγμένα από τα αποθέματα ευαισθησίας που κινούσαν τα χέρια του.

 

Θάνατος υπάρχει μόνο γι’ αυτούς που δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους. Εσύ αφήνεις την οικογένειά σου, το έργο σου και όλους εμάς τους φίλους σου.

       

Πέτρος Πετράτος                                  Κώστας Παπαγεωργίου

Νίκη Παπαγιάννη                                  Λένα Ζαχαρή-Αντωνάτου

Γιάννης Ψαρράς                                   Αφροδίτη Θεοπεφτάτου

Ελένη Τζιβρά- Χιόνη                             Γεράσιμος Χιόνης

Παναγής Μοσχόπουλος                          Αλέκος Καλλίνικος

Γαλιατσάτος Νικόλας