9  Μάη 1945

67 χρόνια απ τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών.

Ιωσήφ Στάλιν

Ο μεγαλοφυής στρατηλάτης οργανωτής καθοδηγητής και  αρχιτέκτονας της λαμπρής νίκης πάνω στο χιτλεροφασισμό

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ.

                 ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Απ τον αγώνα ενάντια στην αμερικανόδουλη φασιστική δικτακτορία του ΄67.

   Ο αγώνας συνεχίζεται .!

Στις 6 του Μάη :

-           «Μαυρίστε»-καταβαραθρώστε ΟΛΑ τα αστικά κόμματα: μεγαλοαστικά (μοναρχοφασιστική ΝΔ, μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ, μοναρχοφασίστες ακραίου-έξαλου εθνικιστή Καμμένου, μεγαλοαστικό Ντόρας, ναζι-φασίστες ΛΑΟΣ-«Χρυσής Αυγής» κλπ.) και σοσιαλδημοκρατικά («Κ»ΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ, κλπ.)

-          ΑΠΟΧΗ απ’ τις ΕΚΛΟΓΕΣ-ΑΠΑΤΗ εκτόνωσης και υπονόμευσης των αγώνων των εργαζομένων

-          Εργάτες-αγρότες-νεολαίοι: αντί ΕΚΛΟΓΕΣ-ΑΠΑΤΗ εκτόνωσης και υπονόμευσης των αγώνων των εργαζομένων που ΔΕ ΘΑ ΛΥΣΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ – Δυναμώστε την πάλη για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων και για την ΕΞΟΔΟ της χώρας, ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, από ΕΥΡΩ-ΟΝΕ-ΕΕ.

Ο νυν υπουργός Παιδείας: θαυμαστής-υπερασπιστής της φασιστικής δικτατορίας αλλά και πρόσφατα διαφημιστής του ναζι-φασίστα γερμανού φιλόλογου Werner Jaeger

" Εποχή φασιστικής Xούντας: «όταν ο Χριστόδουλος «διάβαζε»… ο Μπαμπινιώτης «έγραφε»..."

Όταν πριν από 2 χρόνια (Μάης 2010) αναγκαστήκαμε να ασχοληθούμε με τον καθηγητή Γ.Μπαμπινιώτη, και νυν υπουργό Παιδείας, σε ένα σημείωμα με τίτλο: «Ο καθηγητής Γ.Μπαμπινιώτης και ο ναζι-φασίστας κλασικός φιλόλογος Werner Jaeger» και υπότιτλο: «Αδικαιολόγητη άγνοια ή συνειδητή ενθουσιώδης ύψωση της ρατσιστικής ναζι-φασιστικής σημαίας «Griechentum»-«Deutschtum»» γνωρίζαμε μόνο ότι ο Γ.Μπαμπινιώτης είναι ένας αντιδραστικός δεξιός αλλά δεν γνωρίζαμε ότι είχε υπηρετήσει-υπερασπίσει και την 7χρονη στρατιωτικο-φασιστική δικτατορία γράφοντας στο δημοσιογραφικό όργανό της, τη φασιστοφυλλάδα «Ελεύθερος Κόσμος» του πασίγνωστου, ανά το Πανελλήνιο, φασίστα εκδότη του Σάββα Κωνσταντόπουλου.
Έτσι είχαμε κατά νου να σχολιάσουμε μόνο μια δήλωση του νυν υπουργού Παιδείας που δημοσιεύτηκε στον τύπο 27/3/2012): «Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σφράγισε την ιστορική παρουσία της Εκκλησίας στην Ελλάδα», αν ο δημοσιογράφος Μανώλης Βασιλάκης δεν είχε δημοσιεύσει μια έρευνά του για το «βίο και την πολιτεία» του Γ.Μπαμπινιώτη την εποχή της Χούντας στην «Αθηναϊκή Επιθεώρηση του βιβλίου, The Athens Review of books» (Απρίλιος 2012) που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες του Μάρτη.
Το δεύτερο μέρος του τίτλου του σημειώματος «όταν ο Χριστόδουλος «διάβαζε»… ο Μπαμπινιώτης «έγραφε»…» δανειστήκαμε απ’ την εύστοχη σύνδεση Χριστόδουλου-Μπαμπινιώτη της έρευνας του Μ.Βασιλάκη.
Στο δισέλιδο «αφιέρωμα»-έρευνα με τίτλο: «Ένας Ελληνοχριστιανός υπουργός Παιδείας» ο Μ.Βασιλάκης παραθέτει φωτοτυπίες πολλών πρωτοσέλιδων της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» αλλά και άρθρο του Γ.Μπαμπινιώτη, φιλόλογου, με τίτλο: «Ιστορική ορθογραφία» δημοσιευμένο στη στήλη «επιφυλλίδες» του «Ελεύθερου Κόσμου» στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρει πως «λόγοι πρωτίστως εθνικοί και ιστορικοί, αλλά και παιδαγωγικοί, επιβάλλουν την διατήρησιν της ιστορικής ορθογραφίας…»(!!!) και ο δημοσιογράφος «κλείνει» το άρθρο του: «η κακόφημη πλέον το 1974 «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» θα μετονομαζόταν σε Ελλάδα Ελλήνων Ορθοδόξων. Το δε 2012 θα αποκτούσε και υπουργό Ελληνοχριστιανικής Παιδείας τον παλαιό συνεργάτη του Ελεύθερου Κόσμου Γ.Μπαμπινιώτη»( The Athens Review of books», σελ.29, Απρίλιος 2012).
Σχετικά με τη δήλωση του Μπαμπινιώτη, και μάλιστα ως υπουργού Παιδείας, για το ρόλο του Χριστόδουλου θα έπρεπε ευθαρσώς να δηλώσει αυτό που στην πραγματικότητα πιστεύει: «Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σφράγισε την ιστορική παρουσία της φασιστικής ηγεσίας της Εκκλησίας στην Ελλάδα. Κατά τ’ άλλα υπήρξαν και οι δυο τους, Χριστόδουλος-Μπαμπινιώτης, απ’ τους καλύτερους «κανακάρηδες» των φασιστών συνταγματαρχών. Επιπλέον αφού στην κυβέρνηση Παπαδήμου έχουμε υπουργό υπερασπιστή-θαυμαστή της φασιστικής Χούντας, τον τσεκουροφόρο ναζι-φασίστα Μ.Βορίδη (πρώην ΛΑΟΣ και νυν ΝΔ) γιατί να μην έχουμε κάτι ανάλογο και στο υπουργείο Παιδείας δηλ. έναν χουντοφασίστα και υμνητή-θαυμαστή του ναζι-φασίστα γερμανού φιλόλογου Werner Jaeger αλλά και του αντιδραστικού (και για την εποχή του) γερμανού φιλόλογου Ulrich von Wilamowitz για τον οποίο ο Luciano Canfora ορθά σημειώνει (αναφερόμενος στους Spengler-Wilamowitz παρά τις «διαφορές») ότι «παρόλα αυτά και οι δυο, Spengler και Wilamowitz, ονειρεύονταν μια συγχώνευση του Πρωσισμού και του Σοσιαλισμού» (Luciano Canfora: «Platon im Staatsdenken der Weimarer Republik», στο: H.Funke (Hrsg.): «Utopie und Tradition, Platons Lehre vom Staat in der Moderne», σελ. 135, Wuerzburg, 1987). Και οι δυο, Platon-Wilamowitz, γνωστοί εχθροί της Ισότητας. Θαυμαστής του Πλάτωνα που έγραφε: «οι άνθρωποι είναι και θα μείνουν άνισοι, επειδή έτσι είναι» (Πλάτων), ο Wilamowitz έγραφε και αυτός: «αν πραγματοποιηθεί ο τυραννικός εξισωτισμός, θα καταστρέψει εντελώς την πνευματική δύναμη του λαού μας» δηλ. του «περιούσιου» γερμανικού λαού (Ulrich von Wilamowitz: «Der griechische und der platonische Staatsgedanke», σελ. 20, 1919) - αντιδραστικές «αριστοκρατικές»-ελιτιστικές, ρατσιστικού χαρακτήρα, απόψεις που αποτέλεσαν τη μήτρα διαμόρφωσης της μετέπειτα εθνικο-σοσιαλιστικής εικόνας του Πλάτωνα στη ναζι-φασιστική χιτλερική Γερμανία.
Για να ολοκληρωθεί κάπως το πνευματικό πορτραίτο του τωρινού υπουργού Παιδείας ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα από παλαιότερο σημείωμα: «Δίπλα στις πολλές αντιδραστικές χυδαιότητες του εθνικιστικού γερμανικού και ελληνικού τύπου υπήρξαν και πιο συνετές «φωνές». Με το θέμα ασχολήθηκε και ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης σε άρθρο του με τίτλο «Από την «Ελλάδα-σύμβολο» στο Focus!» («Βήμα» 7/3/2010, σελ.21), στο οποίο, μεταξύ πολλών άλλων, σημειώνει: «δεν μπορεί κανείς εύκολα να εξηγήσει πως ο σεβασμός και η αγάπη που έτρεφαν παλιότερα για τον ελληνικό πολιτισμό, για τον Ελληνισμό και την Ελλάδα κολοσσοί της γερμανικής επιστήμης με διεθνές κύρος, όπως ο μεγαλύτερος κλασικός φιλόλογος της Ευρώπης ο γερμανός Ulrich von Wilamowitz ή ο γερμανός ιδρυτής της Βυζαντινολογίας Karl Krumbacher ή ο γερμανός φιλόλογος και φιλόσοφος καθηγητής Werner Jaeger, ο συγγραφέας του κλασικού έργου Paideia (die Formung des griechischen Menschen), πως όλος αυτός ο ενθουσιασμός και η ελληνολατρία ξέφτισαν βαθμηδόν σ’ έναν διάχυτο αρνητισμό απέναντι στη χώρα μας και στους έλληνες» («Βήμα» 7/3/2010, σελ.21).
Είναι βέβαια γνωστές οι αντιδραστικές απόψεις του Γ.Μπαμπινιώτη, όμως παραταύτα προκαλεί δυσάρεστη έκπληξη η απόφασή του να προβάλλει στην ελληνική νεολαία – και μάλιστα αυτή τη στιγμή – το γερμανό φιλόλογο Werner Jaeger (1888-1961), χωρίς την παραμικρή σημείωση για το ρόλο του στο Γ΄ Ράϊχ, πασίγνωστο ναζι-φασίστα διανοούμενο, που πρωτοστάτησε στην πατρίδα του τη Γερμανία υπέρ του Γ΄ Ράϊχ. Προβάλλοντας τον W. Jaeger ο Μπαμπινιώτης δεν κάνει άλλο από το να παραλαμβάνει από αυτόν τη γνωστή  ναζι-φασιστική ρατσιστική σημαία των «Griechentum»-«Deutschtum» και την περιφέρει στα Πανεπιστήμια και στα εξωπανεπιστημιακά φοιτητικά «στέκια»,  ανεμίζοντάς την πάνω απ’ τα ανυποψίαστα κεφάλια της νεολαίας, κι αυτό ανεξαρτήτως προθέσεων, δηλ. αν το πράττει ως συνειδητός και ενθουσιώδης οπαδός της ή από αδικαιολόγητη άγνοια.
Πέρα απ’ το ότι η περίπτωση του Werner Jaeger, που δεν υπήρξε «φιλόσοφος», όπως ισχυρίζεται ο Μπαμπινιώτης (ελπίζει πως αυτό του προσδίδει μεγαλύτερο «κύρος»), είναι απ’ τις πιο γνωστές όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και διεθνώς περιπτώσεις, αφού την τελευταία 25ετία έχουν ευτυχώς δημοσιευτεί στο γερμανόφωνο χώρο (Γερμανία-Αυστρία-Ελβετία) πολλές εργασίες-έρευνες εμπεριστατωμένες για τη σχέση ενός μεγάλου μέρους της γερμανικής και αυστριακής διανόησης με το ναζισμό, οπότε είναι εντελώς αδικαιολόγητη η άγνοια του Γ.Μπαμπινιώτη.
Ο γερμανός ελληνιστής φιλόλογος Werner Jaeger είναι γνωστό ότι πρωτοστάτησε με ενθουσιώδη τρόπο στην υποδοχή του χιτλεροφασισμού αλλά και στην πλήρη ευθυγράμμιση, τη διαβόητη “Gleichschaltung”, των κλασικών σπουδών με τη ναζιφασιστική πολιτική του Γ΄ Ράϊχ, στο «πνεύμα» πάντα της χιτλερικής φασιστικής αντίληψης του «πολιτισμού» που «αγκαλιάζει και συνταιριάζει τον Ελληνισμό με το Γερμανισμό (A. Hitler: “Mein Kampf” (S.470): “eine Kultur… die Jahrtausende in sich verbindet und Griechen-und Germanentum gemeinsam umschließt”).
Ο «Σύλλογος Γερμανών Φιλολόγων» (“Deutscher Philologenverein”), καθοδηγούμενος απ’ τον W. Jaeger, είχε τότε, το 1933, διακηρύξει ότι «σκοπός της γερμανικής εκπαίδευσης είναι ο γερμανός άνθρωπος ως μέλος της Volksgemeinschaft» του Χίτλερ, ενώ ανάλογα τοποθετείται και ο ίδιος σε άρθρα του σε ναζιστικά έντυπα, όπως W. Jaeger: “Die Erziehung des politischen Menschen in der Antike” (“Volk im Werden”, 1/1933), στο οποίο δεν παραλείπει να επαινέσει το Χίτλερ γράφοντας: «είναι περιττό να παρατεθούν εδώ όλες οι σαφείς εκφράσεις του Fuehrer, που το αποδεικνύουν αποτελεσματικά».
 («ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ», Νο 321, 1-15 Μάη 2010, σελ.2).

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ - 60 χρόνια από την εκτέλεση-δολοφονία του

Νίκος Μπελογιάννης - Ο εθνικός ήρωας

Νίκου Ζαχαριάδη

Αγαπητοί φίλοι και αγωνιστές

Η δολοφονία του Μπελογιάννη συντάραξε το λαό μας και όλο τον κόσμο. Και πρώτα απ' όλα τη νεολαία μας. Από παντού, όπου ζουν, δουλεύουν, σπουδάζουν, είτε πάνε στα σχολειά, νέοι, νέες και παιδιά έρχονται στο κόμμα γράμματα και μηνύματα γεμάτα αποτροπιασμό και αγανάχτηση για το έγκλημα. Μα και όλο πίστη κι απόφαση για τον αγώνα και τη νίκη, που θ' απαλλάξει και την πατρίδα μας από την καταπίεση και τον αφανισμό, απ' τον αμερικάνικο γκαγκστερισμό και το μοναρχοφασιστικό λακεδισμό και εξευτελισμό. Σπάνια στην ιστορία της ανθρωπότητας οι εκμεταλλευτές, στην ανθρωποφαγική τους αποχαλίνωση και στην εγκληματική τους τύφλωση, φανέρωσαν τέτιο και τόσο αιμοβόρο σαδισμό και αγριανθρωπισμό.

Μα αν η δολοφονία του Μπελογιάννη ξεσηκώνει την πιο ιερή οργή και αποδοκιμασία της νεολαίας και των παιδιών μας, όμως, το παράδειγμά του εμπνέει και εμψυχώνει χιλιάδες νέους και νέες μας.

Ο Μπελογιάννης έζησε και πάλαιψε σαν ένας σεμνός, δημιουργικός, αφανής αγωνιστής, που πάντα όλα όσα είχε τάδινε, δίχως καμιά επιφύλαξη, χωρίς καμιά επίδειξη, για το λαό, στο κίνημα. Γιομάτος φλόγα, όπως ήταν, κάηκε, αναλώθηκε ολόκληρος, ως την τελευταία έκλαμψή του στον αγώνα, για τον αγώνα. Αν θέλουμε με δυο λόγια να δώσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς, α η τ ό ς, π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς, ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς. Στάθηκε πάντα αλύγιστος, ολοκληρωτικά δοσμένος και προσηλωμένος στην υπόθεση του λαού. Και όταν έπεσε απ' τα αμερικάνικα βόλια στάθηκε πάλι ορθός!

Και ακριβώς γιατί σ' όλη του τη ζωή, που ήταν μόνο αγώνας και πάλη, που ήταν πάντα υπηρεσία στο λαό, στο κίνημα, στο ΚΚΕ, ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε άξιος, υποδειγματικός κουκουές, γι' αυτό για όλους μας και πρώτ' απ' όλα για τους νέους, τις νέες, τα παιδιά μας, η πιο καλή και άξια τίμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ' τη ζωή και το παράδειγμά του, να βαδίζουμε ατρόμαχτοι κι ατράνταχτοι το δρόμο το δικό του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, αγωνιστές και μπροστάρηδες του λαού, προσωπικό παράδειγμα σε όλα όπως ήταν κι αυτός.

Ο δρόμος του Μπελογιάννη είναι ο καθαρός, ο ίσιος, ο δύσκολος και γιομάτος εμπόδια, μα τίμιος δρόμος του παλικαριού, που απ' τα μικρά του, τα νεανικά του χρόνια είδε τα βάσανα της πατρίδας και του λαού του, είδε τους φταίχτες και τις λάμιες και τοποθέτησε τον εαυτό του, οριστικά και αμετάκλητα, στις γραμμές εκείνων που πάλαιβαν για μια καινούργια, λαοκρατική, λεύθερη Ελλάδα, στις γραμμές του ΚΚΕ. Γέννημα - θρέμμα του ηρωικού Μωρηά, γαλουχήθηκε με τις πιο ευγενικές, πατριωτικές, επαναστατικές παραδόσεις του '21. Έθρεψε μέσα του όλη τη φλόγα και την αλυγισιά του Κολοκοτρώνη. Και είδε σωστά, επιστημονικά, ότι το έργο που άρχισε το 1821, θα βρει τη συνέχισή του στον επαναστατικό αγώνα και τις λαϊκοδημοκρατικές, σοσιαλιστικές επιδιώξεις της εργατιάς, της αγροτιάς, της προοδευτικής διανόησης και του άλλου εργαζόμενου λαού της χώρας μας, με εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή το ΚΚΕ.

Και απ' τη στιγμή που διάλεξε ο νεαρός Μπελογιάννης το δρόμο της τιμής, του χρέους, του αγώνα, όλα τ' άλλα μπαίνουν στην μπάντα. Απ' τα πρώτα κι όλας βήματα γνώρισε δυσκολίες, στερήσεις, όλη την αδυσώπητη απαιτητικότητα, που έχει ο αγώνας, τη σκληρότητα του εχθρού, την υποχρέωση να 'σαι έτοιμος για όλα, να τα δίνεις όλα και, όταν αυτό χρειάζεται, και τη ζωή σου ακόμα. Ολοκληρωτικό δόσιμο που δε γνώρισε ποτέ δισταγμό, ταλάντευση, υποχώρηση, τέτια είναι η ζωή του Μπελογιάννη.

Η αμερικανοκρατία, ο Πιουριφόι, ο μοναρχοφασισμός, λυσσασμένοι γιατί δεν μπόρεσαν να λυγίσουν την αδάμαστη ψυχή του κουκουέ, στην τυφλή μανία τους επάνω, σκότωσαν το κορμί του. Μα και πάλι βγήκαν γελασμένοι, χίλιες φορές γελασμένοι. Γιατί δεν τόνε σκότωσαν. Αντίθετα τον πέρασαν στην αθανασία. Και στο ΚΚΕ, που ο Μπελογιάννης στάθηκε, σ' όλη την αγωνιστική του ζωή, άξιο παιδί του, δόσαν άλλο ένα φλάμπουρο, ένα δαυλό που καίει άσβηστα δίπλα στις τόσες άσβηστες λαμπάδες των ηρώων αγωνιστών μας.

Ο Μπελογιάννης αντίκρυσε με το χαμόγελο στα χείλια το θάνατο γιατί ένιωθε δίπλα του όλο το λαό. Και αυτοί οι δολοφόνοι τρέμαν και όταν τον εκτελούσαν. Αυτή είναι η ακατανίκητη δύναμη που κλείνει μέσα του ο λαός και το κίνημά του. Δύναμη που φωτίζει όλους τους άξιους αγωνιστές του και τους κάνει ικανούς, ατάραχοι κι χαμογελαστοί ν' αντικρύζουν και την υπέρτατη θυσία. Δύναμη που αναγκάζει τους εκμεταλλευτές, τους προσκυνημένους, τους δολοφόνους, να σκάβουν τον ίδιο τους το λάκκο και όταν ακόμα δολοφονούν. Γιατί όλα μπορούν να τα κάνουν στην εγκληματική τους μανία, μόνο την ιδέα του λαού και τη θέλησή του για νίκη δεν μπορούν να σκοτώσουν. Αντίθετα αυτή η ιδέα της αδουλωσιάς, αυτή η θέληση η αδάμαστη για τη νίκη τελικά θα τους θάψει.

Ο Μπελογιάννης στάθηκε σημαιοφόρος της ιδέας και σκαπανέας - οδηγητής της νίκης. Έπεσε, μα τη σημαία την άφησε στητή, ακόμα πιο ψηλά, την άφησε ν' ανεμίζει, άλικη, περήφανα, νικηφόρα.

Η σκυτάλη της πάλης και της νίκης του λαού μας περνά, δεκάδες τώρα χρόνια, από εκατοντάδες άξια χέρια, τραβώντας πάντα προς το τέρμα, πάντα πιο ψηλά, προς τα ιδανικά του λαού, της ανθρωπότητας.

Σκυταλοδρόμοι αγωνιστές ο Λιγδόπουλος, ο Μαρουκάκης, ο γέρο Βαλιανάτος και ο Μαλτέζος, ο Σουκατζίδης και η Ηλέκτρα, η Σταθοπούλου, οι ΕΠΟΝίτες του Υμηττού, η Κουσάντζα, ο Τερπόφσκι και η Μίρκα Γκίνη, η Ισμήνη Σιδεροπούλου και η Κούλα Ελευθεριάδου, η Αθηνά Μπενέκου, ο Κώστας Γιαννόπουλος, η Τσφέτα, η Ελευθερία Ιωαννίδου, ο Διαμαντής και ο Νίκος Τριαντάφυλλου, ο Παναγιώτης Ζάρας και ο Στέφανος Γκιουζέλης, ο Μήτσος Βαμβακάς, ο Νικηφορίδης και χιλιάδες και χιλιάδες άλλοι γνωστοί, και άγνωστοι, όλοι τιμημένοι, όλοι άξιοι, όλοι αθάνατοι, δόσαν όλοι τη ζωή τους στο βωμό του αγώνα, πότισαν με το αίμα τους, στερέωσαν και γιγάντωσαν το έργο της απελευθέρωσης της πατρίδας μας. Και πέρασαν έτσι στην αιωνιότητα. Απ' τους πρώτους ανάμεσα στους ίσους περνά στην αθανασία σήμερα και ο Μπελογιάννης. Ενας απ' την πλειάδα των κουκουέδων ηγητόρων που ο λαός μας ανάδειξε απ' τα σπλάχνα του στη μακρόχρονη πάλη του για τη λεφτεριά του. Δεν τοv κλαίμε γιατί τους αντρειωμένους δεν τους κλαίνε. Δεν τον κλαίμε, μα δίνουμε όρκο. Να σταθούμε και μεις άξιοι σαν κι αυτόν.

Ο Μπελογιάννης σαν αγωνιστής και κουκουές συγκέντρωνε και εκείνες τις αγωνιστικές αρετές, που ακριβώς μας τον προβάλλουν και σαν παράδειγμα για μίμηση. Ο Μπελογιάννης ήταν μια πολύπλευρη συνθετική, δυναμική προσωπικότητα. Μελέτησε βαθιά το μαρξισμό - λενινισμό και κάτω από το φως του και τα νεοελληνικά μας προβλήματα. Αποτέλεσμα αυτής της δουλιάς του ήταν και τα δυο έργα του «Η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας» και η «Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας». Η αγωνιστική φυσιογνωμία του Μπελογιάννη διαμορφώθηκε μέσα στο σκληρό και δύσκολο σχολειό της ταξικής πάλης. Ο Μπελογιάννης πέρασε από μπουντρούμια και βασανιστήρια. Εκανε χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Καθοδήγησε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και αγώνες. Δούλεψε σαν οργανωτικό στέλεχος και καθοδηγητής σε κομματικές οργανώσεις. Απ' τον ένοπλο αγώνα πέρασε στην ακόμα πιο δύσκολη παράνομη δουλιά, όπου ανάπτυξε πλατιά το συνδυασμό της νόμιμης με την παράνομη δουλιά, σωστά χρησιμοποίησε τις νόμιμες δυνατότητες για ν' αναπτύξει πιο πολύ το μαζικό κίνημα. Πάλαιψε στο ιδεολογικό μέτωπο σαν κομμουνιστής δημοσιογράφος και σα διευθυντής του οικονομικο-πολιτικού περιοδικού «Ελεύθερος Μωρηάς». Αγωνίστηκε ενάντια στους Ιταλογερμανούς καταχτητές και αναδείχτηκε σε ανώτερο στέλεχος στο ΔΣΕ. Δούλεψε στο δεύτερο ένοπλο αγώνα στην αρχή στο Μωρηά και μετά πολέμησε στη Βόρεια Ελλάδα, όπου, στις επιχειρήσεις του Γράμμου, στα 1948, τραυματίστηκε σοβαρά στη μάχη στο Γκόλιο - Κάμενικ.

Ετσι με βαθιά μαρξιστική - λενινιστική κατάρτιση, στέρεα θεμελιωμένος στα νεοελληνικά προβλήματα και με το ολόπλευρο ατσάλωμα, που πήρε δουλεύοντας σ' όλους τους τομείς του λαϊκού επαναστατικού αγώνα, ο Μπελογιάννης αναδείχτηκε σε πολιτικό, οργανωτή, πολέμαρχο, στοχαστή - μελετητή. Και μέσα στο κόμμα σαν οργανωτικό στέλεχος και σαν προπαγανδιστής - διαφωτιστής στις πλατιές μάζες, και σαν οργανωτής και καθοδηγητής στους λαϊκούς αγώνες, και με την πένα και με το λόγο και με το όπλο και με το οργανωτικό του ταλέντο, ο Μπελογιάννης τάβγαλε άξια πέρα σ' όλα τα χαρακώματα της πάλης ενάντια στους ξένους και ντόπιους καταπιεστές και δυνάστες του λαού και της πατρίδας μας. Ο Μπελογιάννης είχε πάντα στραμμένο το αυτί προς τη φωνή, τον πόνο, τον αναστεναγμό του λαού. Ηξερε ν' ακούει τη γνώμη και την κρίση του, να τον διδάσκει, μα και να διδάσκεται από αυτόν, πάντα μπροστάρης και οδηγητής του στην πάλη και στη νίκη.

Μα και σα χαραχτήρας ο Μπελογιάννης μπορεί και πρέπει να σταθεί σαν πρότυπο και παράδειγμα για τη νεολαία και για τους αγωνιστές.

Το Μπελογιάννη, που ήταν πάντα γελαστός, πρόθυμος, ανοιχτόκαρδος, τον χαραχτήριζε μια ρωμαλέα αισιοδοξία, στηριγμένη στην απέραντη πίστη του και στην απόλυτη βεβαιότητα για την τελική έκβαση του αγώνα του λαού μας. Αχτινοβολούσε σιγουριά, πεποίθηση, ηρεμία, ψυχραιμία, θέληση, αποφασιστικότητα.

Πάντα σεμνός και μετρημένος, ο Μπελογιάννης δεν ήξερε τι πάει να πει επίδειξη, φούσκωμα, αυτοϊκανοποίηση, κομπασμός. Τον χαραχτήριζε αυτό που λέμε καλή κομματική μετριοφροσύνη. Ηταν απαιτητικός και προς τον εαυτό του πρώτα, μα και προς τους άλλους. Ο Μπελογιάννης ήταν απόλυτα ξένος προς κάθε συγκαταβατικότητα και υποχωρητικότητα δίχως αρχές, είτε κολακεία προς τα πάνω, όπως δεν ανεχόταν και κανενός είδους ξεσκονίσματα. Και όπως βαθιά, αυτοκριτικά, εξέταζε και μελετούσε κάθε δική του πράξη και ενέργεια, έτσι και αυστηρά κριτικά έλεγε καθαρά και λέφτερα τη γνώμη του και προς τα κάτω και προς τα πάνω.

Προσεχτικός στη μελέτη της κατάστασης, όχι βιαστικός, ζυγισμένος, όταν έπαιρνε μια δύσκολη απόφαση, ενεργούσε μετά γοργά, ευλύγιστα, πρωτόβολα, μα και αποφασιστικά, όταν πια η απόφαση έπρεπε να γίνει πράξη, ζωή, επέμενε ως το τέλος, αυστηρά πειθαρχημένα στη γραμμή και στην επιδίωξη του κόμματος.

Κομματική ακεραιότητα συνδυασμένη με προσεχτικό αδερφικό ενδιαφέρον για το στέλεχος, το μέλος, τον απλό άνθρωπο, που χρειαζόταν ενθάρρυνση, συμπαράσταση, βοήθεια. Καλός κουκουές, και γι' αυτό ακριβώς πρώτ' απ' όλα άνθρωπος.

Σε όλη του την κομματική ζωή και ιδιαίτερα ύστερα απ' την υποχώρησή μας, ο Μπελογιάννης πάλαιψε αμείλιχτα και αδιάλλαχτα για την κομματική γραμμή, για την ενότητα του κόμματος. Ηταν αδυσώπητος ενάντια στους λιπόψυχους, στους λιποτάχτες, στους συνθηκολόγους, τους οπορτουνιστές, τους πουλημένους «αντιηγετικούς», ενάντια σε όλους τους κρυφούς και φανερούς εχθρούς του λαού και του κόμματος. Μ' αυτούς ο Μπελογιάννης δεν είχε υποχωρήσεις, δε γνώριζε συμβιβασμούς.

Την αφοσίωσή του στο ΚΚΕ και στον αγώνα την έφτανε μέχρι την ακρινή συνέπειά της, μέχρι την αυτοθυσία. Αυτό τόδειξε στην πράξη. Εδοσε τη ζωή του έτσι όπως έπρεπε, αφού πάλαιψε, αντιμετώπισε, αποστόμωσε και κατακουρέλιασε τους δήμιούς του, τους σφαγιαστές του λαού μας. Και με το παράδειγμά του αυτό τσαλαπάτησε όλα τα σκουλήκια και όλους τους φιλοτομαριστές που σπάνε μπροστά στον εχθρό και ανταλλάσσουν το τομάρι τους με την προδοσία και την αιώνια ατίμωση. Το Μπελογιάννη ακριβώς γιατί έπεσε παλικαρίσια θα τον τιμά ο λαός αιώνια (...). Το Μπελογιάννη τον χαραχτήριζε ακόμα ο πιο γνήσιος προλεταριακός διεθνισμός. Ο Μπελογιάννης μαζί με όλο το κόμα κρατούσε πάντα ανοιχτό μέτωπο στο σωβινισμό και το μεγαλοϊδεάτικο, μεγαλοελλαδίτικο εθνικισμό. Αγαπούσε με όλη του την ψυχή τη Σοβιετική Ενωση και ένα απ' τα πιο γλυκά όνειρά του ήταν να πάει να τη δει, να γνωρίσει τους ανθρώπους, τα έργα και τις καταχτήσεις της χώρας του Λένιν, του Στάλιν, του μπολσεβικισμού.

Τέτοιος ήταν ο Μπελογιάννης. Σεμνό παλικάρι, οξύ πολιτικό μυαλό, άξιος οργανωτής, ικανός πολέμαρχος, αγαπητός στο λαό, μισητός στους εχθρούς του, μπροστάρης κουκουές, μπολσεβίκος αγωνιστής...

---

Το κείμενο αυτό του Νίκου Ζαχαριάδη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στον «Ριζοσπάστη», τον Απρίλη 1952, που κυκλοφόρησε στην Αθήνα.

 Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα « Ανασύνταξη » όργανο της Πολιτικής Επιτροπής για την ανασύνταξη του  « ΚΚΕ 1918-55 ». Αρ.φύλ.131. Απρίλης 2002.

18 Μάρτη 1871 - 18 Μάρτη 2012

                 

  Η Κομμούνα του Παρισιού ζει και θα ζει πάντα στις καρδιές και στον αγώνα των εργατών για τη συντριβή του καπιταλιστικού συστήματος , για τη νίκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

5 Μάρτη 1953 - 5 Μάρτη 2012

            

  «...Ξέρω ότι μετά το θάνατο μου στο τάφο μου θα βάλουν πολλά  " σκουπίδια " .  Μα ο αέρας της ιστορίας θα τα εξαφανίσει χωρίς έλεος...»

Ι.Β.Στάλιν, Απρίλης 1945

ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ: Ι. Β. Στάλιν, ο δάσκαλος και οδηγητής, ο σύντροφος και φίλος

«…Ο Στάλιν μας διδάσκει ότι μόνο ενάντια στις δυσκολίες ατσαλώνονται τα πραγματικά στελέχη. Και η ζωή και το έργο του είναι βεβαίωση των έργων του. Όταν συναντάμε δυσκολίες, στη παράνομη κυρίως δουλιά, δυσκολίες που καμιά φορά φαίνονται ανυπέρβλητες, ας θυμόμαστε το Στάλιν .Πόσες φορές τον πιάσαν ! Πάντα τους έφευγε και πάντα ξαναγυρνούσε στην παράνομη δουλιά. Πόσα εμπόδια αντάμωνε κάτω απ το τσαρικό καθεστώς και τη τρομοκρατία της Οχράνα! Τα δάμαζε όλα με το ατσάλι της θέλησης του και πάντα έβγαινε νικητής.

Υπάρχουν και άλλοι που σπάνε και προδίνουν.Γι αυτούς πρέπει νάμαστε το ίδιο αμείλιχτοι και αδυσώπητοι όπως και ο Στάλιν ενάντια στους εχθρούς του λαού.

Οι κομμουνιστές της Ελλάδας πρέπει να γράψουν  άσβηστα στη καρδιά τους τα αθάνατα λόγια του Στάλιν, που πρόφερε πριν ακόμα ταφεί ο Λένιν, στις 26 Γενάρη του 1924, δίνοντας του εκ μέρους του κόμματος το μπολσεβίκικο όρκο:

«Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε άνθρωποι από ειδικό σκαρί. Είμαστε φτιαγμένοι από ειδικό υλικό. Είμαστε αυτοί που αποτελούμε το στρατό του μεγάλου προλεταριακού στρατηγού, το στρατό του σ. Λένιν. Δεν υπάρχει ανώτερο απ τη τιμή ν ανήκεις σ αυτό το στρατό. Δεν υπάρχει ανώτερο απ το όνομα του μέλους του κόμματος που ιδρυτής και καθοδηγητής του είναι ο σ. Λένιν . Δε μπορεί ο καθένας  νάναι  μέλος τέτιου κόμματος. Δε μπορεί ο καθένας να αντέξει στις κακουχίες και στις μπόρες που συνδέονται με το ν ανήκεις σε τέτιο κόμμα. Παιδιά της εργατικής τάξης , παιδιά της ανέχειας και της πάλης, παιδιά απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών, να ποιοι ,πριν απ όλα , πρέπει νάναι  μέλη τέτιου κόμματος».

Μόνο όταν και μείς ανταποκριθούμε σ αυτή την αποστολή του κομμουνιστή που διαγράφεται στο σταλινικό όρκο θα τα βγάλουμε άξια πέρα……»

Μέρος απ τη μπροσούρα  της  ομιλίας που  έκανε ο σ. Ν Ζαχαριάδης  στις 21-12-1949

Ο Στάλιν και ο έλεγχος των τραπεζών στις κυβερνήσεις

« …Ξέρω ότι μια ολόκληρη σειρά κεφαλαιοκρατικές κυβερνήσεις ελέγχονται από τις μεγαλύτερες τράπεζες, παρά την ύπαρξη «δημοκρατικών» κοινοβουλίων .Τα κοινοβούλια διαβεβαιώνουν ότι αυτά είναι που ελέγχουν τις κυβερνήσεις .Στη πραγματικότητα όμως γίνεται το εξής: τα μεγαλύτερα χρηματιστικά κονσόρτσιουμ προκαθορίζουν τη σύνθεση των κυβερνήσεων και ελέγχουν τη δράση τους. Ποιος δε ξέρει ότι σε καμιά κεφαλαιοκρατική «δύναμη» δε μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση ενάντια στη θέληση των άσων του χρηματιστικού κεφαλαίου: αρκεί μόνο να ασκηθεί χρηματιστική πίεση και οι υπουργοί παίρνουν δρόμο από τις θέσεις τους σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι. Αυτός είναι ο πραγματικός έλεγχος που ασκούν οι τράπεζες στις κυβερνήσεις , σε αντίθεση με το πλασματικό έλεγχο που ασκούν τα κοινοβούλια.

Αν πρόκειται για έναν τέτοιο έλεγχο ,είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω ότι ο έλεγχος της κυβέρνησης από τις χρηματοσακούλες στη χώρα μας είναι ακατανόητος και αποκλείεται απολύτως έστω και για μόνο το λόγο ότι οι τράπεζες εδώ έχουν εθνικοποιηθεί πια από καιρό και οι χρηματοσακούλες έχουν διωχτεί από τη ΕΣΣΔ..»

(Ι.ΣΤΑΛΙΝ. Συνομιλία με την Α’ Αμερικανική εργατική αντιπροσωπεία,9 του Σεπτέμβρη 1927.Άπαντα τόμος 10 σελ.114.Εκδοτικό της Κ.Ε. του ΚΚΕ 1953.)