ΣΗΜΕΡΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ
Στους κριτικούς της αστικής τάξης φαίνεται ότι τέτοια έργα που ξεσηκώνουν τα γενικά συμφέροντα, κρύβουν μέσα τους συμφέροντα ύποπτα, τα συμφέροντα που αυτοί εδώ εννοούν, είναι στ αλήθεια συμφέροντα που δεσπόζουν γενικά και ειδικά γι αυτό έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των αστών κριτικών. Αυτές οι ομάδες των διανοουμένων που η ύπαρξη τους είναι συνδεδεμένη με τις εξουσίες των μέσων παραγωγής και που γι αυτό είναι πνευματικά καθορισμένες απ αυτές, δεν έχουν πια τίποτε το κοινό όχι μόνο με το κομμουνισμό, αλλά και με το μέλλον του κόσμου.
Απωθώντας τους κομμουνιστές σαν ανθρώπους με πνεύμα μονότονο, καθορισμένο, ανελεύθερο, δεν κάνουν τίποτε άλλο απ το να απωθούν τα συμφέροντα της ανθρωπότητας για να συνδεθούν με τα γενικά συμφέροντα, ακριβώς , για να είναι έτσι απεριόριστα ελεύθεροι για την εκμετάλλευση.
Ένας μεγάλος αριθμός διανοουμένων έχει χωρίς αμφιβολία την άποψη ότι στο κόσμο – στο δικό του κόσμο–
κάτι δε πάει καλά , μα δε κάνουν τίποτε στη συνέχεια. Αν εξαιρέσουμε εκείνους που μέσα στο μυαλό τους κατασκευάζουν ένα κόσμο ασυμβίβαστο – που υπάρχει ακριβώς γι αυτή του την ασυμβατότητα – θα βρούμε ανθρώπους , που άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο είναι γνώστες της παραφωνίας αυτής και παρ όλα αυτά συμπεριφέρονται σαν να ήταν ο κόσμος θαυμάσιος.
Σε ανθρώπους που σκέπτονται κατ αυτό τον τρόπο λοιπόν, ο κόσμος δε τους επηρεάζει παρά σε ελάχιστο επίπεδο και καθόλου δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι ο τρόπος σκέψης τους δεν επηρεάζει στο κόσμο. Αυτό όμως σημαίνει ότι αυτοί δε συμβάλλουν στη σκέψη με καμιά δυνατότητα επιρροής. Έτσι γεννιέται « το καθαρό πνεύμα » και υπάρχει αυτό καθ εαυτό , περισσότερο ή λιγότερο εμποδιζόμενο από τις « εξωτερικές » συνθήκες….. Τι ανάγκη υπάρχει να ξέρει το κεφάλι εκείνο που κάνει το χέρι γεμίζοντας τις τσέπες ;…..
Μίλησαν γι αυτά όπως θα μιλούσαν περίπου για ένα θέμα που αφορά τους κονικλοτρόφους ή τους παίχτες του σκάκι , δηλαδή , σαν κάτι που αφορά πολύ λίγους ανθρώπους και που προπαντός , δε μπορεί να κριθεί από ανθρώπους άσχετους με τα κουνέλια ή το σκάκι.
Αν όμως δεν ενδιαφέρεται για το κομμουνισμό όλος ο κόσμος ο κομμουνισμός ενδιαφέρεται για όλο τον κόσμο. Ο κομμουνισμός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αγώνας ανάμεσα στους άλλους. Ξεκινάει ριζικά από τη κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και αντιπαρατάσσεται σε όλες τις τάσσεις που , παρά τις μεταξύ τους τυχόν διαφορές , είναι υπέρ της διατήρησης της ατομικής ιδιοκτησίας θεωρώντας την σαν τη μοναδική λύση.
Εμείς μπορούμε και οφείλουμε να τονίσουμε , ότι οι θέσεις μας δεν είναι καθόλου περιορισμένες και υποκειμενικές , αλλά αντίθετα αντικειμενικές και γενικά δεσμευτικές. Εμείς δεν είμαστε μια μικρή μερίδα της ανθρωπότητας , που αγωνίζεται για τα ατομικά της συμφέροντα. Είμαστε αυτή η μερίδα της που εκπροσωπεί τα συμφέροντα ολόκληρης – και όχι ενός μέρους – της ανθρωπότητας. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας χαρακτηρίσει υποκειμενικούς επειδή αγωνιζόμαστε. Σήμερα όποιος κρατιέται μακριά απ τον αγώνα , για να δώσει έτσι δείγματα αντικειμενικότητας , αυτός θα μπορούσε ύστερα από καλύτερη προσοχή , να πιαστεί επ’ αυτοφώρω σαν εκπρόσωπος μιας απελπιστικά υποκειμενικής άποψης για τα συμφέροντα μιας μικρής μερίδας της ανθρωπότητας. Κι αν το ζήτημα εξεταστεί αντικειμενικά τα συμφέροντα της ανθρωπότητας ολόκληρης , γιατί με τη στάση του τάσσεται υπέρ της διατήρησης των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και παραγωγής.
Ο ψεύτο αντικειμενικός « αριστερός » αστός σκεπτικιστής είναι αυτός που δεν αναγνωρίζει ή δε θέλει να γίνει παραδεκτό , ότι συμμετέχει σ αυτή τη μεγάλη μάχη , επειδή δεν ονομάζει « αγώνα » τη διαρκή άσκηση βίας από ένα ολιγάριθμο στρώμα και δε συνειδητοποιεί πια αυτή τη βία , γιατί με τον καιρό την έχει συνηθίσει. Είναι όμως αναγκαίο να αφαιρεθούν από τα χέρια αυτής της άρχουσας διεφθαρμένης, βρώμικης , υποκειμενικά και αντικειμενικά απάνθρωπης κλίκας όλα τα « αγαθά ιδανικής μορφής » , άσχετα με το τι σκοπεύει να τα κάνει από κει και πέρα μια κοινωνία καταπιεσμένη.
Πρώτα – πρώτα , αυτό το κοινωνικό στρώμα πρέπει να κηρυχτεί έκπτωτο κάθε απαίτησης για ανθρώπινη υπόληψη. Στη συνέχεια πρέπει να μην επιτραπεί πια η χρησιμοποίηση ορισμένων λέξεων ,όπως « ελευθερία » , « δικαιοσύνη » , « ανθρωπιά » , « μόρφωση » , « παραγωγικότητα » , « τόλμη » , « εντιμότητα » , προτού ξεκαθαριστεί η πραγματική σημασία τους , δηλαδή πριν καθαριστούν απ τη βρωμιά , που κόλλησε επάνω τους στη διάρκεια της λειτουργίας τους μέσα στην αστική κοινωνία.
Οι αντίπαλοι μας είναι οι αντίπαλοι της ανθρωπότητας . Δεν έχουν « δίκιο » από την άποψη τους : η ίδια η άποψη τους αποτελεί το άδικο. Ίσως η κοινωνική τους θέση τους αναγκάζει να είναι όπως είναι , αλλά είναι ανάγκη να πάψουν να υπάρχουν. Είναι κατανοητό ότι υπερασπίζουν τον εαυτό τους , αλλά έτσι υπερασπίζονται τη ληστρική αρπαγή και τα προνόμια.
Όποιος φέρεται στον άνθρωπο σα λύκος , δεν είναι άνθρωπος , αλλά λύκος. Σήμερα που η απελπισμένη άμυνα τεράστιων σε αριθμό μαζών παίρνει τη μορφή της τελικής μάχης για τη κατάληψη της εξουσίας ,
« Κ Α Λ Ο Σ Υ Ν Η » σημαίνει εξόντωση εκείνων που κάνουν ανέφικτη τη πραγματική καλοσύνη.
Μ π έ ρ τ ο λ τ Μ π ρ έ χ τ.
